Przebieg nauki, w wyniku której młody adept powinien wyrosnąć na dobrego tenisistę, podzielić można na trzy etapy:

 

ETAP PIERWSZY

Na tym etapie rozpoczynamy naukę młodych adeptów, mniej więcej w wieku 5-6 do 7 lat,

popularnie nazywa się to “mini-tenis”.

Na opanowanie techniki podstawowych uderzeń w mini-tenisie tj. forhendu, bekhendu, wolejów i serwisu potrzebne jest około jednego do dwóch lat.

Można założyć, że w tym okresie dzieci przyswoją sobie dobrą technikę uderzeń i przy zapewnieniu im dobrego przygotowania ruchowego dorosną i dojrzeją do tego, by przejsc do drugiego etapu ćwiczeń.

 

ETAP DRUGI

Drugi etap ćwiczeń zaczyna się praktycznie przejściem od małej rakietki do rakiety tenisowej, ale ze skróconą rączką. Takimi rakietami gramy na kortach o średnich wymiarach 9 x 18 m, wysokość siatki 85 cm nazywanych midi-kortami.

Przejście od mini-tenisa na średnie korty nie jest zbyt częste nie tylko w Polsce, a jednak z punktu widzenia metodyki jest w pełni uzasadnione, ponieważ przy przejściu dzieci od mini-tenisa bezpośrednio do tenisa normalnego (kiedy gra się dużą rakietą i na dużym korcie) nie osiąga się najczęściej dobrych rezultatów.

Zdecydowana większość dzieci nie potrafi sobie poradzić z tą zmianą, w wyniku czego, z powodu niewystarczającej siły dzieci nie potrafią przestrzegać odpowiedniej techniki uderzeń. Dopuszczają się w ten sposób wielu błędów i przyswajają sobie niewłaściwe nawyki. których nawet utalentowanym jednostkom trudno jest się szybko pozbyć.

Z tych powodów wszędzie tam, gdzie są ku temu warunki i przestrzeń, na której można zorganizować nawet prowizoryczne średnie korty (boiskach szkoleniowych, placach zabaw) zaleca się kontynuację nauki tenisa rakietami ze skróconą rączką.

Ten pośredni stopień nauki jest odpowiedni szczególnie dla dzieci w wieku ośmiu – dziewięciu do dziesięciu lat.

Metoda ta jest korzystna ze względu na stopniowe i odpowiednie obciążenie organizmu dziecka, a także na łatwiejsze i stopniowe przyzwyczajanie się do rakiety ze strunowym naciągiem.

Dzieci w tym wypadku przyzwyczajają się łatwiej do trudniejszych uderzeń rakietą z naciągiem (precyzja uderzenia piłki środkiem naciągu. praca ramienia. zwiększenie prędkości i wydłużenie uderzeń).

Korzyść gry rakietą strunową na średnim korcie polega głównie na tym, że przy uderzeniu w wyniku elastyczności naciągu droga lotu piłki jest dłuższa, co przy grze na małym korcie sprawia dzieciom trudności związane z umieszczeniem piłki na korcie. Z drugiej strony przy grze na dużym korcie rakieta ze skróconym uchwytem dzieci ośmio- dziesięcioletnie nie potrafią ze względu na swoją siłę, uderzyć tak, by piłka po uderzeniu przeleciała aż na linię główną.

 

ETAP TRZECI

Ostatni etap ćwiczeń rozpoczyna się przejściem na duży kort o normalnych rozmiarach. Chodzi tu o dzieci. które są odpowiednio przygotowane ruchowo i fizycznie, mniej więcej w wieku dziewięciu – jedenastu lat.

Można zakładać, że w tym wieku dzieci opanowały już dobrze technikę gry rakietami strunowymi ze skróconym uchwytem, przede wszystkim większy zamach, a także grę z dłuższymi uderzeniami, przyswoiły sobie też bardzo istotną umiejętność uderzenia piłki środkiem naciągu.